Online mijn mening geven over een actueel onderwerp, ik heb het nog nooit gedaan. Vooral uit angst om op social media aan de schandpaal genageld te worden, moet ik toegeven. Maar deze keer las ik een blogpost van De Would be Chef Sven Ornelis, waar ik helemaal achter sta: ‘Dierenvriend en vleeseter: mijn opinie”    

Belgische slachthuizen, what the f***

Er zijn weer erge beelden uit een slachthuis opgedoken, in Izegem deze keer. Ik vind het zeer erg dat die dieren slecht behandeld worden. Het stóórt me vooral dat in een ontwikkeld land als het onze dit soort wanpraktijken kunnen plaatsvinden. Bestaan er dan geen procedures voor slachthuizen? Worden zij niet gecontroleerd door hogerhand? Waarschijnlijk wel, maar dan schort er toch iets serieus aan het systeem.

Maar we moeten wel beseffen dat dieren in een slachthuis speciaal gekweekt worden om te sterven, om aan onze noden te voldoen. Hun eindig pad naar het slachthuis ligt al vast van bij de geboorte.

Als reactie op al dat dierenleed hebben een groep BV’s en Johan Braeckman (mijn top-professor Filosofie van aan de Ugent, niet echt een standaard-BV) een open brief geschreven waarin ze oproepen om met z’n allen vegetarisch te gaan eten. Nou mooi, maar waarom zou het allemaal zo extreem moeten gaan? Iedereen een beetje minder, zal dat ook al niet helpen? Persoonlijk maak ik me meer zorgen over de gigantische impact van koeienscheten op het milieu dan over de geïsoleerde gevallen van dierenmishandeling die we op de video’s hebben gezien. (om nog maar te zwijgen over hoe het er in andere landen aan toe gaat)

Vlees eten, ja ik doe dat

Ik sta bij sommigen van mijn vrienden bekend als een vleeseter, omdat ik in het verleden wel eens lyrisch kon worden over een biefstuk, en ook BBQ’en is het liefste wat ik doe. Mijn eigen familie beschouwt me daarentegen als “zij die alles wat wij eten ongezond vindt”. Ik haal inderdaad mijn neus op als ik op hun tafel gerookte hesp, vleessla met mayonaise en paardenvlees als broodbeleg zie liggen. Liever wat jonge kaas of hummus en een olijfje voor mij.

Geen schuldgevoel

Mijn menu is veel veranderd sinds ik alleen ging wonen. Vooral onder invloed van Pascale Naessens en het internet. Ik eet veel minder vlees dan vroeger, maar ik besef het niet eens. Een gerecht met feta, tomaten, courgetten en hazelnoten wordt hier vlotjes afgewisseld met een kipfilet in de wok of een couscousgerecht, al dan niet met een kruidig merguezeworstje erbij. Dat zijn dan ook de enige vleesbereidingen die ik uit mijn hoed tover. Als je de open brieven en sommige opmerkingen op het internet leest, zou je je daar schuldig over moeten voelen. Ik doe dat in ieder geval niet.

Biefstuk vind ik zeer lekker, maar ik ben ook zeer kieskeurig. Ik eet het alleen nog op restaurant, op plekken waar ik er zeker van ben dat het van topkwaliteit is. Stoofvlees van de mama of zelfgemaakte vol-au-vent, dat zijn ook superlekkere Belgische gerechten waarbij je je allesbehalve schuldig moet voelen. En ribbekes van de Amadeus met zo’n lekkere patat erbij, heerlijk!

De statistieken

Vorige maand meldde HLN.be dat we minder vlees eten dan vroeger, top! Daarentegen worden er wel meer dieren geslacht, omdat we van rundsvlees overstappen naar kip (en kippen zijn veel kleiner, aja!). De cijfers zijn nog steeds hallucinant hoog in België, maar volgens mij is de jonge generatie echt wel bezig met wat er op hun bord ligt. We denken na over de impact van ons eten op het milieu en onze eigen gezondheid. Daarentegen is er zeker werk aan de winkel in de grootkeukens van bedrijven, waar vaak wat meer creativiteit en minder cholesterol in de gerechten kan gestoken worden.

Bedankt om deze blogpost te lezen, en dan gaan we nu allen heen in vrede. Wil je toch graag een comment achterlaten, shoot! 🙂

Liefs,

SVRine

X X X

P.S : Intussen droom ik rustig verder van een etentje in Elckerlijc van BBQ-kampioen Peter De Clercq, voor mijn verjaardag ofzo! Mmmm 🙂

PS 2: Ja, ik maak foto’s van koeien tijdens fietstochten.