Kastartsaus, voor de ene een fenomeen, en voor wie niet in Gent studeerde een nobele onbekende. Zij die op Instagram zitten, zagen de Reel misschien passeren eind 2023. Jelle Beeckman (aka The Messy Chef) maakte spaghetti met Kastart-saus! De Kastart is een spaghetti-restaurant in Gent dat al zéér lang bestaat. Hun specialiteit is Kastart-saus, een oranje saus die vrij weinig vlees bevat, en een heel specifieke, moeilijk te traceren smaak heeft. Jelle ging de uitdaging aan om de code te kraken.
Ook al ben ik maar 2 keer in de Kastart gaan eten tijdens mijn studentenperiode in Gent, ik weet nog goed dat ik het een lekker sausje vond! Op de avond dat de Reel verscheen ben ik dus onmiddellijk aan de slag gegaan… Niet alle ingrediënten waren in huis en ik was te lui om mijn mixer vuil te maken, maar het resultaat was verbluffend lekker! Hierbij presenteer ik jullie dus mijn luiewijvenversie van Jelle’s Kastart-saus!
Ingrediënten
1 rode paprika 1 gele paprika 4 augurken (minimum! Zij zorgen mee voor de speciale smaak) 1 wortel 1 ui 2 tenen look 2 eetlepels Provençaalse kruiden 40 gram tomatenpuree curryketchup 500 g gemengd gehakt 1 bouillonblokje (ik gebruik een potje van Herbamare uit de Bio-planet) 125 gram mascarpone
Boter of olie
100 ml water
400 gram tomatenpassata
2 laurierblaadjes
Pasta naar keuze
Zo maak je het:
Je snijdt alle groenten fijn en bakt ze aan in boter of olie. Voeg de Provençaalse kruiden toe en laat 5 minuten stoven. Pers de 2 tenen look, en voeg ook de tomatenpuree en curryketchup (op gevoel) toe.
Bak even verder aan, en voeg een bouillonblokje toe dat smelt in het water en de tomatenpassata.
Laat alles 10 minuten pruttelen.
Bak het gehakt in een andere pan en kruid het met Provencaalse kruiden. Voeg wat water toe. Laat het gehakt niet te hard bakken en zorg voor kleine brokjes. Voeg het gehakt toe aan de groentensaus en meng de mascarpone er doorheen. De saus gaat nu van rood naar zacht oranje.
Kruid met peper en zout en laat de saus nog 10 minuten verder borrelen op een zacht vuur.
I’m late to the party, ik weet het. Maar toen iedereen zo’n vijf jaar geleden de boeken van ‘De zeven zussen‘ begon te lezen, weigerde ik mee te gaan in de hype. Zes geadopteerde zussen die over de hele wereld op zoek gaan naar hun roots na de dood van hun vader, is dat niet wat bij de haren getrokken? Ik had net een teleurstellend verhaal gelezen van Santa Montefiore en scheerde even alle dikke boeken met een dromerige kaft over dezelfde kam. Intussen heb ik mijn mening helemaal herzien.
Even weg van de wereld
Toen de zomervakantie van 2023 er aan kwam, snakte ik heel erg naar een goeie portie fictie om me in onder te dompelen. Compleet weg zijn van de wereld omdat je zo wordt opgeslokt in een verhaal, ik vind dat een heerlijk gevoel. We hadden tijd, dus het mocht een dik boek zijn! Enter ‘De Zeven Zussen‘, het eerste boek van een reeks van (uiteindelijk) acht. Ik kocht de eerste twee boeken op Bol.com en stak er één in mijn valies. Pas nadat ik al drie vierde ver was, had ik door dat ik niet het eerste boek aan het lezen was, maar per ongeluk het tweede had meegenomen. Zeker de eerste verhalen spelen zich ongeveer gelijktijdig af, waardoor het niet zó veel uitmaakt in welke volgorde je ze leest. Ik kan beamen dat Lucinda gelijk had toen ze dit zei in interviews!
Tsjoeke tsjoeke tuut
Dus ja, ik snap de hype. Die boeken lezen als een trein! Ook al hadden ze 50 pagina’s dunner kunnen zijn, en is de opbouw van de verhalen steeds dezelfde. De zoektocht van één van de zussen vandaag, doorspekt met een historisch verhaal van meer dan 100 jaar geleden, steeds met een interessante en half-waargebeurde geschiedenis erbij. Zo leren we iets bij over de zeilwereld, Zweedse componisten, Rio de Janeiro en zijn Christus-beeld (nu staat Brazilië nog hoger op mijn bucketlist, awtsj), concubines in het oude Engeland, de Schotse hooglanden en wat me het meest zal bijblijven: de Aboriginal-cultuur. (in ‘Parel’) De historische figuren blijken allemaal echt bestaan te hebben, zo cool. (check Wikipedia) Door ‘Maan’ ben ik gaan opzoeken hoe een Schotse wilde kat er eigenlijk uitziet, en wist je dat de Zeven Zussen eigenlijk een groep van zeven sterren zijn, ook wel de Pleiaden genoemd? Die boeken zijn een huzarenstukje geweest om te maken, chapeau!
Zijn er ook puntjes van kritiek? Zeker!
Ergens op het wereldwijde web las ik dat iemand zich er aan stoorde dat de zussen, die ‘toevallig’ allemaal single zijn, blijven plakken aan de eerste de beste man (of partner) die ze tegen het lijf lopen. Het klopt helemaal en toch had ik er zelf nog niet bij stil gestaan. Ik moest luidop lachen toen ik dat las! Waar ik me zelf aan stoor is het feit dat áls ze dan nog eens een ontmoeting inplannen met elkaar of met ‘Ma’, de dame die hen heeft opgevoed, dat het allemaal zo ‘snel snel’ moet gaan dat het je een ongemakkelijk gevoel geeft. Een belangrijker feestje hier, een ‘ik moet mijn vlucht halen’ daar. Boek je vlucht dan 24 uur later, jij rijkeluiskind met geen enkele verplichting om dringend ergens anders te zijn dan bij je familie.
Momenteel ben ik bezig in ‘Maan’, het vijfde deel, en kijk al uit naar wat er nog komt. Lucinda Riley is intussen jammer genoeg veel te vroeg overleden aan kanker, en haar zoon heeft het laatste boek geschreven. Naar het schijnt wordt het een zeer speciaal einde, dus ik kijk er naar uit!
Heb jij al een boek van de Zeven Zussen gelezen? Laat het me weten in de comments!
Vier jaar geleden waren we al eens op het Kroatische eiland Korcula, en het heeft ons hart gestolen! Kinderloos als we toen waren, gingen we vooral naar moeilijk bereikbare strandjes met rotsen. Ik ging er dus van uit dat het moeilijk zou worden om kindvriendelijke plekjes te vinden op Korcula, maar niets is minder waar! Voordeel van een klein kindje te hebben: hij wordt vroeg wakker, waardoor we al om 8 uur de baan op gingen. Om de straffe zon voor te zijn, én voordat de rest van het volk kwam. Hierbij mijn 8 toptips voor een kindvriendelijke vakantie op het eiland Korcula.
1. Strand Pupnatska Luka
Strand Pupnatska Luka
Dit strand is zo mooi dat het zeker op je to do lijstje moet staan, wij gingen zelfs twee keer! De weg ernaartoe is zeer bochtig, maar niet zo smal en onmogelijk als de Tripadvisor-pagina je wil doen geloven. Door het vroege uur arriveerden we op een lege parking, en op een leeg strand. Heerlijk! Pupnatska Luka bestaat uit kleine keitjes, met een beetje zand. Ideaal om al eens een put te graven, maar toch niet vol te plakken met zandkorrels. Op het strand staan houten zetels klaar met een tropische parasol, te huren voor 20 euro. (duur!) We hadden dat verborgen bord niet gezien, zaten vier uur lang op die zetels, maar er kwam helemaal niemand om zijn geld te innen. De tweede keer namen we geen risico en legden we onze handdoek links tegen de rotsen, ook de enige plek op het strand waar je natuurlijke schaduw hebt.
Zwemfun op strand Pupnatska Luka
Pupnatska Luka heeft een beach bar en een konoba. Hou er rekening mee dat Konoba Mijo pas eten serveert vanaf 12 uur (en geen seconde vroeger), en bij Mate Beach Bar is het zelfs nog later. Alles gaat er heel relaxed aan toe, ik had er een erg ‘mañana mañana’ gevoel.
2. Korcula stad met de buggy
Zelfs met een buggy is een bezoek aan Korcula-stad de moeite waard
De oude stad van Korcula noemen ze ook wel eens mini-Dubrovnik, omdat het echt zo ‘schoon’ is (op Vlaamse wijze ;-))! Je kan met de ferry, watertaxi of bus naar naar Korcula-stad komen, maar wij kwamen gewoon met de wagen. Wil je zo dicht mogelijk bij de stad parkeren, dan rijd je tot in de haven. Staat het daar vol, kan je (veel goedkoper) parkeren bij supermarkt Tommy, maar dan moet je wel nog tien minuten stappen. Ga met een buggy de stad niet binnen via de stadspoort (met veel trappen), maar wandel langs de buitenkant, aan het water. De stadstenen zijn verrassend goed berijdbaar. Bereid je voor om de buggy af en toe eens op te heffen, maar als je de straatjes vermijdt die volledig uit trappen bestaan, maak je al een mooie toer. Aan de kant van de haven heb je een groot plein met trappen, waar kinderen heerlijk vrij kunnen spelen.
3. Een ijsje bij Kiwi
Nicolas kiest zijn ijsje bij Kiwi, net buiten de oude stadsmuren van Korcula
Heb je zin in een ijsje na het strollen door de stad, ga dan naar Kiwi net buiten de stadsmuren. Keilekker ijs, en zitplaatsen in de schaduw.
4. Zonsondergang in de jachthaven van Korcula
Zonsondergang in de jachthaven van Korcula
No words needed om te beschrijven hoe mooi de zonsondergang daar is, en toch totaal niet veel volk.
5. Zwemmen en eten in Racisce
Geen golfje op het water, terwijl aan de andere kant van het eiland de wind hard tekeer ging
Nicolas is nog geen held in het water, en hoge golven, daar houdt hij al helemaal niet van. Op een winderige dag onderzochten we op Google Maps en met de Windy-app waar de golven het minst hoog zouden zijn. Doordat er zoveel baaien zijn op Korcula, met stranden aan de noord- en zuidkant, kan je steeds een plekje vinden waar het tóch windstil is. Zo gingen we naar Racisce. Windstil, met een klein schattig strandje, en een lekker restaurant Bistro Cin &Cin waar ik een zeer goeie tonijnsteak at. (mijn enige van het jaar want TONIJN!)
6. Het panoramapunt van Korcula-stad
Korcula panorama point
Eindelijk gevonden, dé plek van waar alle toeristenkaartjes van Korcula-stad worden gefotografeerd. Boven op een berg, in het bos. Je vindt het panoramapunt op Google Maps.
7. Beach bar ‘Last chance’ in Lumbarda
Beach bar Last chance in Lumbarda
Op een plek waar ik het nooit had verwacht, vlakbij ons appartement in Lumbarda, ontdekte ik deze hidden gem. ‘Last chance’, een kleine beach bar die net een week open was toen ik passeerde. Met twee speeltuigen voor kindjes, enkele strandstoelen en prachtig water voor je. Er is ook een aanlegsteiger zodat je met de boot kan aanmeren. ‘Last chance’ verwijst naar het feit dat de bar je de laatste kans biedt om een drankje te scoren als je vanuit Lumbarda richting Korcula stad zou willen wandelen langs het water.
8. Aquapark Lumbarda Przina Beach
Przina beach met aquapark
Ben je in Lumbarda en wil je het gewoon easy en chill houden, ga dan naar het meest toegankelijke strand aan de zuidkant, Przina Beach. Heel ondiep water, perfect voor kleintjes. Er is een aquapark voor de oudere kinderen. Daar ook weer, totaal geen toezicht op die trampolines tot elf uur. Daarna moest je betalen om te springen en kwam er niemand meer, haha 🙂 Wat ik vooral onthoud: ik dronk er de beste iced latte van het eiland! Want ze deden er een bol vanille-ijs in, dat moet je mij geen twee keer vragen!
Ook zin gekregen om naar Korcula te gaan? Ik wil terug! 🙂
Eindelijk is het gebeurd, we namen Belgische vrienden mee naar Roemenië! Mijn trouwe volgers weten intussen dat V. uit Roemenië komt, en dat wij vaak op het vliegtuig springen voor een Roemeens weekend of vakantie. Deze keer namen we begin maart eens vier vrienden mee op sleeptouw.
Voordat we begonnen aan een diepgaande exploratie van Boekarest en zijn nachtleven, namen we hen mee de bergen in. Meerbepaald naar Cabana Ciucas.
De cultuurshock
We hadden een auto gehuurd en reden zo’n 2u40 richting Ceia. Een lange, saaie en slechte baan langs afgebladderde huizen, in een gehuurde Opel Zafira wiens beste tijd al 10 jaar achter ons lag. (dat laatste hadden we perfect zelf in de hand he, voor een betere wagen voor 6 personen betaal je gewoon veel meer geld) Wat onze gasten hun eerste indruk was? Bwa… Beneden aan de Ciucas-berg lieten we ons ophalen door de 4×4 pick-up van Cabana Ciucas, om nog eens een kwartier de berg op te rijden. En eens daar, kan je niet anders dan fan zijn 🙂 Het was de tweede keer dat ik er logeerde, en het heeft alles wat je wil bovenop een berg: goeie kamers, keilekker eten in een gezellig restaurant vol hout, en veel ruimte.
Cabana Ciucas
De berg beklimmen
Daarboven is het te doen! (en dat is verder dan je denkt)
We hadden prachtig weer, echt ideaal om naar een bergtop te gaan. Er zijn meerdere wandelingen in de buurt, maar ons doel was de Varful Ciucas. De wandeling loopt vaak steil, soms vlak, en was ondanks de sneeuw goed te doen in gewone wandelschoenen.
Rotsen hier, rotsen daar…
Toen we op de top kwamen, was ik echt trots, want een makkie is het niet. En wat een prachtig uitzicht!
De weg naar beneden toonde een ander landschap, een steilere berghelling, minder mensen, echt zeer desolaat. Gewoonweg WAW.
Van de bergtop terug naar Cabana Ciucas
Terug in de cabana genoten we een laatste keer van hun heerlijke vleesgerechten en als dessert de Papanas. Papanas is een soort smoutebol (2 exemplaren) met zure room en confituur van rode bessen. Het is mijn favoriete Roemeense dessert, en de vrienden konden dat alleen maar beamen 🙂
Afdalen deden we opnieuw in de pick-up, sommigen zelfs avontuurlijk achteraan in de bak. In Roemenie kraait daar geen haan naar 🙂
Back to Boekarest en klaar voor de rest van een heerlijk weekend!
Na een intense werkperiode, voelde ik dat het tijd was om wat extra tijd voor mezelf in te plannen. Me time, als je het zo wil noemen. En ik kan je vertellen, dat deed deugd! 🙂 Hoe je tot rust komt is voor iedereen anders, maar ik geef je in deze post enkele tips mee hoe je mentaal en fysiek kan ontspannen. Laat het een inspiratie zijn!
1) Tuinieren en onkruid wieden
Het is eigenlijk nog mooi ook…
Ik kreeg hier al bijzonder veel reactie op, want de rustgevende kracht van onkruid wieden is blijkbaar herkenbaar 🙂 Met je handen in de grond wroeten om toch maar die distel of paardenstaart met wortel en al uit de grond te krijgen, werkt therapeutisch. Je denkt aan niets anders, en bent trots als er weer een emmer gevuld is. Ik verbaasde mezelf door twee uur bezig te zijn met de ongewenste groensels in onze tuin, met veel liefde en plezier.
2) Wellness, sauna of een massage
Toen ik me na een eerdere stressperiode bijzonder verkrampt voelde toen de stress wegviel, besliste ik dat ik mezelf de volgende keer een professionele massage zou cadeau doen. Omdat afspraken lang op voorhand vastleggen niet mijn beste kant is, waren alle lokale opties intussen vol. To the rescue: de Quellinstraat in Antwerpen! Daar zijn meerdere Chinese massagesalons, die je zelfs zonder afspraak een kwalitatieve kneedbeurt geven. Ik ging bij Asimas en Lily deed dat heel goed! Als het deugd doet maar soms ook een beetje pijn, dan weet je dat het goed zit.
3) Datenight !
Ceviche van makreel – Veranda Antwerpen
Tijd maken om er met z’n tweetjes een avond op uit te gaan, we zouden dat meer moeten doen. V. wilde een restaurant in het ‘noorden van Antwerpen’ en zo kwam ik uit op Veranda. Het stond al lang op mijn verlanglijstje en we hebben heel lekker gegeten! Veranda werkt met één menu voor alle gasten.
4) Ontbijten en koffie slurpen
Kolonel & Reede – Brandbar
Ontbijten op verplaatsing. Ik vind dat megaleuk maar sinds Nicolas er is, doe ik het niet vaak meer. We probeerden de eggs benedict uit van Kolonel & Reede op hun zonnig terras. Immens lekker! De sweet iced latte maakte het helemaal af. Nadien ging ik nog bij Brandbar langs. Zie hoe schoon dat bord is!
5) Lezen
Als je dan toch op een zonnig terras zit, is het de ideale gelegenheid om een boek boven te halen. Ik kocht recent ‘Word je eigen dokter’ van dokter Jutta Borms, en werd snel meegezogen in haar interessante uitleg over holistische geneeskunde.
6) Bewegen : wandelen / fietsen / zwemmen / yoga…
Zijn het de langverwachte zonnestralen, de Bingo-beweegchallenge of het werk, of gewoon adrenaline? Ik weet het niet, maar ik voel een onweerstaanbare drang om meer te gaan bewegen. (Veel) wandelen is plots tof, ik probeer zoveel mogelijk de fiets te nemen, ga naar de yoga op zondag, en tussendoor doe ik al eens een plons in een zwembad. Heerlijk!
7) Verbinding zoeken of net niet
Krijg je energie van mensen te zien en te babbelen, plan dan zeker een sociaal event in. Dat doe ik normaal ook. Maar na drukke dagen met héél veel werkgerelateerde ontmoetingen en gesprekken, had ik persoonlijk even genoeg van communiceren en smalltalk. Jijzelf bent je beste gezelschap. Alleen zijn is best tof. Alleen niet te lang 😉
Ik had nooit verwacht dat ik in de eerste twee jaar van Nicolas zijn leven een blogpost zou schrijven over ‘druk’. Overheersende WhatsApp groepen, instagrammable verjaardagsfeestjes en co, dat is toch pas wanneer ze naar school gaan? Je leest overal over de druk die aan jonge ouders wordt opgelegd, maar ik voelde me nooit eerder aangesproken. Tot nu.
All things digital: dan toch nog de avonturen van Nijntje
Nijntje de klaspop
Het allereerste moment waarbij ik een wrang gevoel ontdekte bij mezelf, was dit. Nicolas zit in de Nijntjesklas in de crèche. Op vrijdag kreeg hij onverwachts de Nijntje-koffer en knuffel mee naar huis. Wat er er nog in het koffertje zat: een boekje waarin elke ouder meerdere pagina’s vult met de avonturen die Nijntje beleefde tijdens hun weekend, steeds gedocumenteerd met foto’s. SLIK.
Het koffertje moet terug binnen gebracht worden op maandagochtend. Dat betekent dus dat de vorige ouders een werkende kleurenprinter met gevulde cartridge in huis hadden om dat ten laatste op zondagavond in orde te brengen. Wij hebben dat niet 🙂 Ik voelde me dus wat ambetant, want ‘iedereen doet dat blijkbaar’. Ik hoop voor hen dat het easy peasy te regelen viel.
Zelf heb ik mijn vader nog gebeld om hem voor te bereiden dat ik op zondagnamiddag foto’s zou doorsturen om te printen, maar toen bedacht ik me: gaan we daar echt tijd insteken? Laat het gewoon maar zo. Geen foto’s dus.
Ik kreeg slimme tips van vriendinnen die ik graag met je deel :
‘Wij zijn het gezin dat gewoon schrijft: Het weekend was heel tof!’ Punt
Je kan een tekening maken!
En zo geschiedde, merci voor de tip J. ! 🙂
Het is niet dat ik geen werk wil steken in zo’n verslagje. Ik stelde gewoon vast dat de eerste die aan de beurt is geweest, een vrij hoge standaard heeft gesteld voor alle ouders die volgen.
Achteraf gezien ben ik heel blij dat we het zo basic hebben aangepakt. Want terwijl ik anders op verplaatsing foto’s had mogen staan printen en knippen, gingen we naar de lichtjes kijken op de kermis in Temse, en da’s toch vééél leuker.
Dat voeding en levensmiddelen de laatste maanden veel duurder zijn geworden, hoef ik jullie niet te vertellen. Op dinsdag 20 september ging ik naar Colruyt met mijn lijstje: naast enkele groenten en fruit, kocht ik ook twee dozen Nutrilon, een deodorant, biertjes voor Vali, en géén vlees. Toen ik de rekening kreeg, viel ik bijna achterover van het verschieten. De verkoper keek me vol meedelijden aan, toen ik grote ogen trok bij het zien van de rekening: 194 euro, jawadde dadde! Ik wandelde naar mijn auto, nog steeds van slag, en bedacht een plan.
Er is eigenlijk veel eten aanwezig in ons huis. (please tell me I’m not the only one :-)) Een volle diepvries, een voorraadkast met pasta, rijst en havermout, in de kelder enkele bokalen en blikken. Dus ik besloot om niet meer naar de supermarkt te gaan voordat al dat eten op is 🙂 Uiteraard laat ik mijn kind niet van honger omkomen en zorgen we wel dat er fruit in huis is, en verse groenten indien nodig. We zijn nu 10 dagen verder en mijn plannetje is al goed gelukt. Toegegeven, mijn schoonouders hadden een ton schnitzels achtergelaten en liters soep, en ook van het bedrijfsrestaurant heb ik twee keer gebruik gemaakt. Ik heb dus nog maar twee keer gekookt (grote porties) met ingrediënten die we in huis hadden.
Vermits ik hier al eerder een artikel schreef met als titel 7 tips voor een heerlijk weekend in Limburg, moet ik vandaag iets anders verzinnen 🙂 Bbbackpacker kwam naar België vanuit Madrid, en we besloten de omgeving van haar hometown Hasselt te verkennen. Het was één van de warmste weekends van die heerlijke zomer van 2022, het water stond laag, maar het fun-gehalte des te hoger! Hierbij mijn tips voor een zomers weekend in Limburg in zeven hotspots.
Als je deze titel leest, denk je misschien dat ik een die hard fan ben van Coldplay. Dat is helemaal niet zo, maar toch vind ik het bizar dat ik niet wist dat Chris Martin en de zijnen maar liefst vier keer zouden optreden in het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Ten eerste: concerten op die plek gebeuren echt niet zó vaak. Het zijn enkel de groten der aarde die dat stadion gevuld krijgen, laat staan meerdere keren. Normaal wordt er echt veel ruchtbaarheid gegeven aan dergelijke concerten. En oh, dat Ed Sheeran enkele weken geleden kwam optreden, wist ik ook pas na een post van HLN over Ed in The Jane. Toen dacht ik ook al: Tiens, hoe komt het dat ik dat niet wist? Dit kan geen toeval meer zijn. Dat de Rolling Stones in juni kwamen, dat wist ik wel! Maar wacht eens, dat was enkel omdat de kranten erover schreven dat de prijzen zo gigantisch hoog waren, dat de tickets niet verkocht geraakten.
Wat ik denk dat de reden is? Het algoritme. Is het zo ver gekomen dat enkel fans die Coldplay en Ed Sheeran afspelen op hun Spotify en YouTube, de reclame zien voor hun concerten? Dat enkel mensen die geaboneerd zijn op nieuwsbrieven van concertzalen aan de weet komen dat een concert plaatsvindt? Dat ‘men’ ervan uitgaat dat als je gestopt met Coldplay luisteren na The Scientist, je ook niet geïnteresseerd bent om een concertticket te kopen voor de heren. Als dit inderdaad de reden is, ben ik oprecht bang over het kleine wereldje waarin we verzeild geraken. Enkel de dingen die je wil zien en horen, zal je nóg meer gaan zien en horen. Dit voelt echt raar.
Correct me if I’m wrong, of als jij de echte reden kent. Ik ben zeer benieuwd naar wat jullie er van denken! 🙂
Ik kom er ietwat laat mee af, maar in 2019beleefde ik zoveel plezier aan het lijstje met mijn zomerse ‘to do’s’, dat ik ze ook nu opnieuw wil neerschrijven.
