Na hem 9 maanden ‘Garnaaltje’ te noemen is hij daar eindelijk, onze prachtige zoon Nicolas! 🙂 (op z’n Frans uitgesproken) Net als zijn mama die al eens enkele minuten te laat arriveert op de afspraak, was ook Nicolas nog nergens te bespeuren op 30 mei.

Mijn gynaecologe legde alvast een datum vast om ingeleid te worden. Je hoopt natuurlijk dat je bevalling zo natuurlijk mogelijk verloopt, maar ik bleef realistisch. Bij mijn zus en mama liep het ook niet van een leien dakje om mijn neefjes en mezelf op de wereld te zetten. Tegenwoordig laten ze een zwangerschap maar maximaal één week overtijd gaan, en in Sint-Niklaas beval je niet met je eigen gynaecoloog. Elke gynaecoloog is bepaalde dagen aanwezig en die begeleidt jouw bevalling dan. Ok, daar had ik me al bij neergelegd.

Truken van de foor

Na de monitor bleek op 31 mei dat ik nog steeds maar 1 centimeter ontsluiting had, net hetzelfde als 2 weken voordien. Bummer zeg. We schakelden dus een versnelling hoger in het toepassen van de ‘truken van de foor’ die ‘naar het schijnt’ een bevalling kunnen opwekken: tonic drinken voor de kinine, extra veel wandelen, trappen lopen, squatten, op kasseibanen gaan rijden, activiteiten waar je zeker al van hoorde maar die ik hier niet ga beschrijven, tot acupuctuur. En op woensdag had ik toch wel 4 centimeter ontsluiting zeker! Dolblij was ik uiteraard, want dat betekende alvast dat we niet donderdagavond naar het ziekenhuis zouden moeten (voor een ballon), maar pas vrijdag om half 7 ‘s morgens. En ergens bleef ik hopen dat Nicolas zich toch nog spontaan zou aanmelden…

Twijfels

Op donderdag gingen we nog eens langs bij de zelfstandige vroedvrouw omdat ik echt twijfelde of de inleiding na 5 dagen de juiste zet was. Zouden we hem geen tijd geven tot na het weekend? Misschien kwam hij dan wel vanzelf? Tegelijk begon ik me echter zeer ‘olifantig’ te voelen en had ik het wel gehad met die dikke buik: ik was klaar om onze zoon te ontmoeten. Toevallig liepen we een vriendin tegen het lijf die in het operatiekwartier werkt van AZ Nikolaas dus ik zei al lachend: ‘Ik hoop jou morgen NIET tegen te komen hé! :-)’ Haha jaja!

D-day: Inleiding

Op vrijdag werden we door een superlieve vroedvrouw naar de arbeidskamer gebracht, waar ik de pilletjes kreeg om de bevalling in te leiden. Ik las wat in de Humo (‘Wat is er mis met onze vis’) en voelde de weeën langzaam opkomen. V. heeft me hierin fantastisch ondersteund, hij zou een perfecte vroedman zijn! De ontsluiting ging van 4 naar 5, en dan naar 8 cm. Even dachten we erover na om een epidurale te nemen, maar het ging zo vlot dus het ging wel niet al te lang meer duren zeker? Toen ik 10 centimeter ontsluiting had, gingen we naar de verloskamer.

Yes, het deed allemaal heel veel pijn. Het deed me denken aan mijn ‘belly attacks’ van toen ik nog veel darmproblemen had, voordat ik werk maakte van mijn gezondere levensstijl. Maar ik vond het vooral bijzonder moeilijk om te weten in welke richting ik nu juist moest persen. En waren die weeën eigenlijk wel sterk genoeg? Nicolas bleek zijn hoofdje gedraaid te hebben, dus hoe hard ik ook perste, hij maakte geen vorderingen in het geboortekanaal en bleef heel hoog zitten. Na 1,5 uur persen, een andere houding, en een vroedvrouw die op mijn buik ging liggen om druk te zetten, nam de gynaecoloog de beslissing om een keizersnede uit te voeren. Mijn pijp was uit, ik was op, dus ja, op naar het operatiekwartier alstublieft, zo snel mogelijk.

Keizersnede dan maar

Aangekomen in de OK was weer iedereen zo lief, toen ik tussen de weeën door de epidurale verdoving in mijn rug kreeg ingeplant. Hoe graag ik dat voordien had willen ontwijken, was ik nu zó dankbaar dat die pijn eindelijk zou ophouden. En daar was mijn vriendin! Nu was ik zeer blij dat ze erbij was 🙂

De keizersnede verliep gesmeerd, Nicolas was al aan het schreeuwen terwijl hij nog half in mijn buik zat (Apgar-score 11/10!) en de dokter toonde hem door de plastic folie. Hij was zo mooi! We hadden ons voorbereid op een ijsbeer vol witte lichaamssmeer (Vernix caseosa), maar als je overtijd bent, is die blijkbaar al volledig in de huid getrokken. Onze zoon was dus mooi roze bij zijn geboorte. V. werd heel erg betrokken bij de eerste testen en nadien werd Nicolas op mijn borst gelegd. Ik was op slag verliefd!

Daarna werd ik naar de recovery gebracht om me een uurtje in de gaten te houden en extra infusen aan te leggen. Toen alles in orde was, gingen we terug naar de arbeidskamer om te ‘skinnen’ met onze kleine lieverd!

De relativiteitstheorie van de bevallen vrouw

Op voorhand maakte ik op aanraden van vriendinnen en de vroedvrouw een ‘Geboorteplan’. Dit is een communicatiemiddel waarmee je kan aangeven wat je liever wel en niet hebt tijdens je arbeid en je bevalling. Bv. een beperking op het aantal keer dat je getoucheerd wordt, wil je een lavement, enzovoort. Zo had ik aangegeven dat ‘als’ het een keizersnede moest worden, ik graag een ‘gentle sectio’ wilde. Dan laten ze je kindje als het ware zelf uit je buik kruipen. Ik maakte een praatje met de gynaecoloog tijdens de operatie, en volgens hem is dat niet steriel, dus dat gingen we niet doen: ‘Al mijn sectio’s zijn gentle, mevrouw :-)’ And really, I couldn’t care less. Toen alles achter de rug was en ze mijn buik aan het hechten waren, vroeg ik hem: hé, ‘heeft V. eigenlijk de navelstreng doorgeknipt?’, want ik dacht dat papa’s dat altijd deden. – ‘Neen, dat hebben wij gedaan.’ Dat er op mijn geboorteplan stond dat ik graag wilde dat de navelstreng zou ‘uitgeklopt’ worden, heb ik niet meer vermeld 🙂 (Misschien kan dat ook helemaal niet bij een keizersnede? Geen idee…) Want eerlijk gezegd, wanneer je daar zo hulpeloos ligt met een opengesneden buik, doen zo’n dingen er allemaal niet meer toe. Je geeft je over aan de medici en bent al lang blij dat ze je vastzittend kind uit je buik hebben gekregen en dat het helemaal gezond is. Alle extraatjes voor de romantiek of voor zijn gezondheid (het uitkloppen van de navelstreng zou voor meer ijzer in het bloed zorgen) worden dan zeer futiel. Nadien bleek trouwens dat hij met zijn grote hoofdomtrek van 36 cm nooit vanuit die hoge en scheve stand op een normale manier naar beneden zou geraakt zijn.

Eind goed al goed zullen we maar zeggen, en wij zijn helemaal klaar om ons leven met Nicolas te starten!

Als je nog vragen zou hebben of deze tekst eerder al ‘too much information’ vindt, laat het me dan zeker weten in de comments 🙂

Liefs,

SVRine x x x