Onze Nicolas is intussen zeven weken oud, en hij groeit als kool! Het is een superlief en rustig mannetje, ik denk dat we ons geen toffere baby kunnen wensen! Maar hoewel ik vaak lachende foto’s verspreid, loopt toch niet alles van een leien dakje.
Drie jaar geleden schreef vriendin Spriem na haar bevalling een blog waarin ze vertelde hoe ze de eerste maanden als mama had ervaren. Ik besloot om het ook te doen.
Rugproblemen
Hier konden jullie Nicolas zijn geboorteverhaal al lezen, een bewogen dag maar toch een positieve ervaring. In die blog vertelde ik niet dat ik een week voor de bevalling een rugblokkage had opgelopen, want al bij al bleef de pijn draaglijk. En wanneer je bevalt, heb je andere pijnen om je zorgen over te maken. De rug verdween wat naar de achtergrond, tot wanneer ik thuis onze kleine man uit zijn bedje wilde halen en ‘krak’, daar schoot nog iets extra in m’n rug. Gevolg: ik kon mijn mijn zoon niet meer opheffen en alle werk viel op V.’s schouders. Zelfs de bewegingen om een pamper te verversen, bewogen me tot tranen toe. Ik heb nochtans een hoge pijngrens, maar na alles wat er bij een bevalling en keizersnede komt kijken, was ik zeer immobiel en nauwelijks in staat om voor mijn zoon te zorgen. Het enige wat me lukte, was borstvoeding geven. ‘s Avonds vroeg ik me huilend in bed af wanneer mijn emmer zou overlopen, en wanneer al die pijnen eindelijk zouden stoppen.
Diastase
In de derde week ging ik naar mijn huisarts, die me onmiddellijk doorverwees naar de osteopaat. Ook bij mijn gynaecologe kon ik langsgaan voor een vervroegde controle. Bij de osteopaat bleek dat mijn hele lijf vastzat, niet alleen mijn rug maar ook spieren en ligamenten in mijn buik, en zelfs mijn darmen. Na twee sessies en goeie tips hoe ik mijn houding moet aanpassen, lukt het sindsdien om Nicolas de dagdagelijkse verzorging te geven, ook al blijft het doodvermoeiend. De gynaecologe zag dat ik een serieuze diastase heb. Dat betekent dat je buikspieren serieus uit elkaar geweken zijn tijdens de zwangerschap. Meestal valt een diastase op doordat je buikspieren in een ‘teut’ gaan staan, maar dat heb ik net niet. Wat ik wel heb, zijn alle vervelende symptomen van diastase die je op Google vindt, van rug- en bekkenpijn tot kortademigheid door zwakte van het middenrif, en alles daartussen. Pijnlijk en vervelend. En dat in een buik die er nog steeds uitziet als een rugbybal met een paarse octopus erop.
‘Praat erover’
In de materniteit zeiden de vroedvrouwen dat ik ‘heel wat’ had meegemaakt tijdens mijn bevalling, en dat ik er zeker over moest ‘praten’ om het te verwerken. Op dat moment begreep ik niet zo goed wat ze bedoelden, er zijn toch vrouwen die veel zwaardere bevallingen meemaken dan die van mij? Pas later besefte ik dat het wel een enorme impact heeft gehad, niet alleen op mijn lijf, maar ook mentaal. De combinatie van de hormonen (die ook je ligamenten soepeler maken), de mislukte poging tot een natuurlijke bevalling, plus de stress van een operatie, hebben er stevig ingehakt.
Mijn fysieke beperkingen in combinatie met mijn aangeboren klunzigheid zorgen voor een achterstand in de praktische zaken die anderen misschien banaal vinden: kleertjes aan- en uitdoen, luiers verversen zonder in een kakfestival te belanden, om nog maar te zwijgen van de voiture opplooien of de maxi cosi dragen. Wat een marteltuig is me dat. Ik voel me bij momenten bijzonder onzeker en verdrietig. Ik ervaar ook dat nauwelijks iemand mijn klachten herkent, en ‘komaan hé, dat gaat wel over’ het enige devies is. Is het dan zo uitzonderlijk wat ik voel, vinden andere vrouwen dat maar normaal? Of willen ze er gewoon niet over praten? Ik kijk uit naar de postnatale kine waar ik binnen enkele dagen mee start, en intussen kan ik enkel mijn beide pollekes kussen met een V. die echt een fantastisch zorgende papa is voor onze Nicolas. Ook de kraamhulp is een grote hulp gebleken.
Ik merk dat mama’s te weinig praten over de pijn en ongemakken die een bevalling met zich meebrengt. Laten we dat veranderen! Wat zijn jullie post partum ervaringen? Laat het me weten in de comments!
Liefs,
SVRine x x x
Kop op meid. Ik denk als we allemaal eerlijk zijn. Babies zijn zo een mooi geschenk maar ze maken je echt kapot 😀. Na men bevallingen heb ik ook helse rugpijn gehad en voor mij was de borstvoeding een hel. Net een piranah die men tepel eraf wou bijten! Nog nooit im men leven heb ik zo gejankt! Nu slaapt men 15maanden nog niet door en he is really killing me 😀. Maar er zijn zoveel leuke momenten dat je het er met plezier bij neemt 😀
Hey Evelien, Waw merci voor je reactie! 😃 Een geradbraakt lijf doet niets af aan onze liefde voor onze hummeltjes, maar blij dat jij het ook benoemt, echt top! 😃
Ja met typfouten enal maar je begrijpt men boodschap 😀
Oh meid, reacties als het hoort erbij en kop op, heb ik ook zo vaak gehoord… Ik vond de eerste 2 maanden enorm pittig. Ik heb een infectie gehad aan de wonde van de knip waardoor ik vast zat op de zetel en een poosje niet echt veel heb kunnen zorgen voor Lenn. Enorm frustrerend want je wilt natuurlijk niet liever dan je kindje verzorgen. Lenn had bovendien enorme darmkrampen waardoor zowel Arno als ik echt afgepeigerd waren wegens een te kort aan slaap. Na 2 maanden zijn we een soort schemasysteel beginnen toe te passen onder het mom we proberen het en zien wel…. En voilà dat is onze redding geweest, het. Aantal voedingen per dag liep terug, daardoor krampjes minder. Wat ritme en regelmaat en vooral veel beter kunnen slapen.
Vooral je eigen ding doen en je af en toe is minder goed voelen is heel OK!
Bedankt voor je eerlijke reactie Petra! Aw zo’n infectie, vreselijk! Jij hebt dus ook ‘je peren’ gezien. Ik hoorde nog al van zo’n slaapschema, goed dat het voor jullie gewerkt heeft! Succes met jullie tweede!! 😃
Als mama krijg je enorm veel commentaar, de hoeveelheid commentaar en meningen verviervoudigt precies. Proberen zoveel mogelijk naast je neer te leggen. Het gaat voorbij, dat is waar, maar al die pijn maakt een intense periode nog zwaarder. En je hebt je lief hummeltje, maar tegelijk heb je jezelf en alle pijn ook wel. En dat laat zich niet zomaar wegvlakken.
Zo’n zware bevalling en de impact ervan wordt vaak onderschat. Ook door jou, omdat dit je eerste kind is en je dus absoluut geen referentiekader hebt. Mij lijkt op natuurlijke wijze proberen bevallen en dan toch nog door een keizersnede moeten, pure hel.
Zelf heb ik vooral van mijn oudste toch wel een zware bevalling gehad. Veel pijn aan mijn knip (en blijkbaar zag het er daar allemaal wel erg uit), en dan nog eens het “lolleke” dat de gynaecoloog van dienst de draadjes er te vroeg uitgehaald heeft (lang verhaal) en de wonde weer opengegaan is. De verpleging vond dat ik moest doorbijten, “op een harde stoel zitten, dan geneest het sneller”, maar eej mannekes, ik stond te draaien en te keren voor mijn bed omdat ik niet wist hoe ik er in moest geraken. Weeeeeeken heb ik overal een kussentje meegezeuld omdat de pijn niet te harden was. Ze konden allemaal de hoogste boom in met hun harde stoel.
Dus ja. Been there, done that. Ventileer hier maar lekker, ik ben er zeker van dat je op je blog veel begrip gaat vinden.
En probeer toch ook maar zoveel mogelijk te genieten van dat ventje, want het gaat allemaal zo snel. (genoemde dochter is al 27 ondertussen en heeft zelf 2 kindjes, help!)
Hey Anne, merci voor je rake woorden ♥️ Het besef van de impact is duidelijk pas later gekomen bij mij. Zot hoeveel medische fouten er toch gemaakt worden als ik dit lees. Geniet van je dochter en kleinkinderen! 😃
Lieve Severine, het komt wel allemaal goed. We nemen niet veel tijd om alles te verwerken. Een zwangerschap eist heel wat van je lichaam. Ik vond zwanger zijn al niet leuk, wat deed dat kind met mijn lichaam?? Borsten vol aders, striemen, incontinentie. En dan moet je nog eens alles perfect doen na de bevalling. Voor de ene is het flesje beter voor de andere kan enkel borstvoeding. Tegenwoordig is ook als organic, OWee als je met deze trend niet mee doet. En plots moet je ook ontzettend veel van je kind houden terwijl het echt wel voor pijnen heeft gezorgd. Je hoeft niet op een roze wolk te zitten, maar op een ervaringswolk waarbij je elke dag beter weet en voelt wat voor jou en Vally telt. Er bestaat geen perfectie, zeker niet in het ouderschap. Als je rugpijn onder controle is zal je een andere bril kunnen opzetten, misschien wel een roze! Xxx
Hey Nicole,
bedankt voor je lieve woorden. De lichamelijke impact is immens, bizar dat er over het algemeen niet over gesproken wordt, of dat het geminimaliseerd wordt. Over de voeding en keuzes van pampers en doekjes sta ik heel erg achter onze eigen keuzes hoor, niemand laat me daaraan twijfelen.
En onze schattige jongen maakt alles goed hé! 🙂
Heel herkenbaar! Zelf een loodzware bevalling gehad, slecht gereageerd op de pre-inductie en inductie medicatie, baby’tje haar hartslag viel weg, alle hens aan denk, adrenalinespuit, inwendig een chip op haar hoofd voor hartmonitor, wel natuurlijk bevallen maar de kleur die ze had -grijs grauw- staat in men geheugen gebrand. Het niet direct huilen eveneens. De blik “uw placenta wilt niet komen” ook. Borstvoeding die heel moeizaam loopt, naar haar kijken als ze honger heeft en beginnen huilen omdat ge uzelf als “gefaald” beziet. Dat niemand u daarop voorbereidt. Op het mentale. De impact achteraf. Alles moet maar normaal zijn want “je moedergevoel” of “het hoort er nu eenmaal bij” we zorgen te weinig voor de impact te counteren. Ik zie mijn dochtertje graag en ben supergelukkig, maar het is stevig geweest! Neen durven zeggen en aan uzelf en je kleintje denken is iets wat ik heb moeten leren! (En nog te weinig doe, want om de dag is er wel weer een bezoekje op komst 😅)
Hey Nan, oh neen wat een heftige bevalling! Dat klinkt zeer beangstigend :-s Gelukkig is alles toch goed gekomen… Als de borstvoeding niet lukt, jezelf niet onnodig pijnigen hé. Er worden zoveel kinderen groot op poedermelk. En als die bezoekjes enkel maar vermoeiend zijn en je weinig plezier bezorgen, stel ze dan nog even uit zodat je volledig op jezelf en je kleine schat kan focussen 🙂 Als je wat meer ok bent, zal je er ook harder van genieten! Zo heb ik het ook gedaan 🙂 (en niet te veel volk tegelijk, zeker als er kinderen bij zijn, want VERMOEIEND!) Rust goed uit en bleit lekker! X
Mijn eerste was een onverwachte keizersnede onder volledige verdoving waarna de baby in de couveuse moest en ik daar niet raakte, want ik kon niet stappen. De eerste 2 dagen heb ik de baby anderhalf uur gezien, alles opgeteld.
Zoals je vorige keer schreef: je bereidt je voor, maar je vergeet alles als het anders loopt, zolang de baby maar gezond is. Maar is het prettig? Neen. Ik ben nadien relatief vlot hersteld en nog eens vaginaal bevallen, maar de mentale impact van de eerste baby is altijd het grootst. Ik ben tijdens de zwangerschap van de tweede een paar keer naar een psycholoog geweest daarvoor.
Fysiek: tot op vandaag (na 5 jaar) heb ik nog altijd een stuk huid gevoelloos rond het litteken van de keizersnede. Ik kon pas zeggen dat alles ietwat normaal en vrijwel pijnloos aanvoelde qua ‘trekken’ rond mijn buik toen ik terug ging werken na 14 weken. De vaginale bevalling daarna was een droom (hoewel 2egraads gescheurd, toch een pak sneller hersteld en veel meer genoten van het bevallingsverlof. Alles is minder nieuw ook natuurlijk). Ik vind trouwens dat het bevallingsverlof zeker 4 weken verlengd moet worden, bij een keizersnede vond ik dat echt te kort.
Ik ben akkoord met iemand van hierboven: je krijgt veel ongevraagde raad en commentaar. Ik heb maar 1 tip: luister naar uw gevoel, dat is altijd juist. En zeg tegen al de rest: dank u, maar leg het advies gerust naast je neer. Volg je gevoel, echt, op alle vlakken.
Bedankt voor je reactie Inge! Ook geen walk in the park voor jou… Die gevoelloosheid rond het litteken en erboven heb ik ook, zotjes dat dit vijf jaar later nog steeds zo is! Nicolas is intussen 3 maanden oud, maar ik ben dolblij dat ik nog een maand ouderschapsverlof heb bijgenomen! 🙂 Pas in oktober ga ik terug werken