Nu al?

Ik had nooit verwacht dat ik in de eerste twee jaar van Nicolas zijn leven een blogpost zou schrijven over ‘druk’. Overheersende WhatsApp groepen, instagrammable verjaardagsfeestjes en co, dat is toch pas wanneer ze naar school gaan? Je leest overal over de druk die aan jonge ouders wordt opgelegd, maar ik voelde me nooit eerder aangesproken. Tot nu.

Nijntje de klaspop

Het allereerste moment waarbij ik een wrang gevoel ontdekte bij mezelf, was dit. Nicolas zit in de Nijntjesklas in de crèche. Op vrijdag kreeg hij onverwachts de Nijntje-koffer en knuffel mee naar huis. Wat er er nog in het koffertje zat: een boekje waarin elke ouder meerdere pagina’s vult met de avonturen die Nijntje beleefde tijdens hun weekend, steeds gedocumenteerd met foto’s. SLIK.

Het koffertje moet terug binnen gebracht worden op maandagochtend. Dat betekent dus dat de vorige ouders een werkende kleurenprinter met gevulde cartridge in huis hadden om dat ten laatste op zondagavond in orde te brengen. Wij hebben dat niet 🙂 Ik voelde me dus wat ambetant, want ‘iedereen doet dat blijkbaar’. Ik hoop voor hen dat het easy peasy te regelen viel.

Zelf heb ik mijn vader nog gebeld om hem voor te bereiden dat ik op zondagnamiddag foto’s zou doorsturen om te printen, maar toen bedacht ik me: gaan we daar echt tijd insteken? Laat het gewoon maar zo. Geen foto’s dus.

Ik kreeg slimme tips van vriendinnen die ik graag met je deel :

• ‘Wij zijn het gezin dat gewoon schrijft: Het weekend was heel tof!’ Punt
• Je kan een tekening maken!

En zo geschiedde, merci voor de tip J. ! 🙂

Het is niet dat ik geen werk wil steken in zo’n verslagje. Ik stelde gewoon vast dat de eerste die aan de beurt is geweest, een vrij hoge standaard heeft gesteld voor alle ouders die volgen.

Achteraf gezien ben ik heel blij dat we het zo basic hebben aangepakt. Want terwijl ik anders op verplaatsing foto’s had mogen staan printen en knippen, gingen we naar de lichtjes kijken op de kermis in Temse, en da’s toch vééél leuker.

Liefs,

SVRine x x x